گاهی به امواج درهم گسیخته دریا چشم میدوزم و ارزو میکنم تو من و من دریا بودم تا میتوانستم انعکاس نگاهت را زندگی کنم.این،بی کران ترین موج دنیا میشد اگر زندگی چنین زیبا بود.

اما من ان مرواید شکسته در دل ان صدف نم زده ام.ان مرواریدی که روزی تو رهایش کردی،به روی شن ها افتاد و امواج بی تلاطم دریا خوردش کردند.حتی دریا هم از انچنان رفتنت به وجد امده بود. اما دریا است دیگر چه میتوان کرد؟و من درحالی که زیر ان نیروی عظیم به اعماق فرو میرفتم تنها به یک چیز می اندیشیدم،کجا میتوانستی باشی؟
شبها،روزها،با بادها،شن ها،جلبک ها و هر انچه که از بهر رفتنت به وجد امده بود و هر انچه که از روی محبت قصد در خلاصی من داشت زندگی کردم.

در حالی که از گرمای بی نهایت خورشید گویی که انگار بر اتش نشسته ام میسوختم،تو را تصور میکردم که چطور در میان پرتو های بی نظیر خورشید می درخشیدی.که چطور در تلاطم بی انتهای دریا مرا حمل میکردی.

ان شبها بدترینشان بودند.بدترین بدترین.

من هرگز به سفیدی تو نبوده ام اما ان شب ها انقدر با اب دریا شسته شدم که دیگر ردی از رنگی در من نیست.گاهی در ان شبها خودم را وادار به خوابیدن میکردم تا شاید تصور وجود تومرهمی شود بر زخم زدگی های دریا.تا شاید فراموشی ای از ان شب مرا فرا بگیرد.به خیال تو من محو شدنت را در تاریکی شب بر امواج برانگیخته دریا ندیدم،تو خیال کن که چنین است،اما من مرگ را به دیده،دیده ام.

حال، از ان شب ها فقط شکستگی در من و نم زدگی در تو مانده است.کاش زندگی انقدر زیبا بود که همان شب میشکستم با این دوحرف *دوستتت دارم*.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: